Bu makalede, İsrail için zaferin gerçekleşmesi yanlış bir algı ve Siyonist rejimin iç ve dış hedeflerini pekiştirmek için yürüttüğü propaganda sürecinin bir parçası olarak değerlendiriliyor.

El Cezire’ye göre Gazze, savaşın ana merkezi ve işgalcileri 7 Ekim’de küçük düşüren cephe olarak, tamamen kuşatma altında ve hiçbir dış destekten yoksun olmasına rağmen, Kassam Tugayları önderliğindeki direniş yapısal, örgütsel ve saha açısından koşullara uyum sağlamış durumda. Büyük kayıplara rağmen, işgalcilere karşı savaşmaya devam ediyor.

Makalenin devamında, Kassam Tugaylarının düşmanı yıpratma ve ona ağır kayıplar verme kabiliyetini kanıtladığı ve daha fazla Siyonist askeri esir almak amacıyla operasyonlarını geliştirdiği belirtiliyor. Direniş hâlâ elinde esir kartını tutuyor ve bu, müzakere sürecinde en güçlü koz olarak görülüyor.

Lübnan cephesine gelince, Hizbullah’ın kayıplarına rağmen, Lübnan direnişi teslim olmadı. Direnişin esnekliğine rağmen silah bırakma fikri gündeme gelmiş değil. Lübnan Cumhurbaşkanı Joseph Aoun, bu konuda iç diyaloğu savunmaya devam ediyor, çatışmayı değil.

Hizbullah liderlerinden, özellikle Genel Sekreter Şeyh Naim Kasım’ın son açıklamaları da, Hizbullah’ın toparlandığını, birçok kaybını telafi ettiğini ve çatışmaya hazır olduğunu gösteriyor. Bu da Hizbullah’ın durumunun geçmişe göre çok daha iyi olduğunu ortaya koyuyor.

İran cephesine gelince, Tahran ilk şoku atlattıktan sonra yıpratma savaşına geçerek Siyonist rejimin iç cephesi ve bazı hassas noktalarını beklentilerin ötesinde bir hassasiyetle hedef almayı başardı. İran füzeleri, Siyonist rejime yeni caydırıcılık denklemleri dayattı. Bu gelişmeler karşısında Netanyahu ateşkes talep etmek zorunda kaldı ve bu, kesinlikle zafer kazanan bir tarafın tutumu olamaz.

Diğer yandan, İran’ın nükleer tesislerinin ciddi bir şekilde zarar görmediğine dair genel bir kanaat var. Bu da faaliyetlerin, hatta belki eskisinden daha hızlı bir şekilde yeniden başlayabileceği anlamına geliyor.

Yemen ise Tel Aviv’in saldırılarından en az zarar gören cephe gibi görünüyor. Bu ülke hâlâ şaşırtıcı bir şekilde aktif ve etkili, söylemini her geçen gün daha da güçlendiriyor.

El Cezire raporunun sonunda, Siyonist rejimin direniş eksenine verilen zararları savaşın nihai sonucu gibi göstermeye çalıştığını, ancak bunun doğru olmadığını vurguluyor. Savaşların sonuçlarını belirlemek elbette insani ve maddi kayıpları da kapsar, fakat bu tek belirleyici faktör değildir. Tarihte, düşmanından çok daha fazla kayıp veren ama sonunda zafer kazanan birçok ülke olmuştur.

El Cezire’ye göre, bugün savaşın son günlerinde olabiliriz ya da süreç daha da uzayabilir. Bu nedenle mantık, tüm çabaların kozların güçlendirilmesine ve Siyonist rejim üzerindeki baskının artırılmasına odaklanmasını gerektiriyor. Aksi halde, Siyonistlerin yarattığı insani kriz, onların stratejik zaferine dönüşebilir ve bu da engellenmesi gereken bir durumdur/mehr