Bu sure her ne kadar Hz. Nuh (a.s) ve Hz. Musa (a.s)’ın tarihini ayrıntılı bir şekilde beyan etmiş de olsa Hz. Yunus’un (a.s) kavminin tövbesine bir ayetle işaret edilmiştir. Bu surenin ‘Yunus’ suresi olarak adlandırılma sebebi ise; Yunus Peygamberin kavminin azap gelmeden hemen önce tövbe etmesine ve Allah’ın da onların tövbelerini kabulünün önemine ve hassasiyetine vurgu yapmak için olabilir. İmam Cafer Sadık (a.s) şöyle buyurur: “Hz. Yunus (a.s), otuz yaşından altmış üç yaşına kadar Allah’ın dinini tebliğ etmesine rağmen kavminden sadece iki kişi ona iman etmişti.

Hz. Yunus (a.s), yıllardır nasihatlerine inanmayan insanlara beddua edip aralarından ayrıldı. Hz. Yunus’a (a.s) iman etmiş iki şahıstan biri bilgin ve hikmet sahibi idi. Bu bilgin ve hikmet sahibi kimse, Hz. Yunus’un (a.s) beddua edip, kavminden ayrıldığını görünce yüksekçe bir yere çıkarak insanları yüksek ses ve nidayla uyarır. İnsanlar bu durum karşısında üzülüp, eseflenince bu bilgin kimsenin yönlendirmesiyle bulundukları şehirden ayrılırlar. Evlatlarını kendilerinden uzaklaştırıp, Allah’ın huzurunda sızlanarak ve ağlayarak affedilmeleri için tövbe ederler. Hz. Yunus (a.s) geri döndüğünde kavminin helak edilmediğini görür ve sebebini sorar.

Onlar da başlarından geçen hadiseyi Hz. Yunus’a (a.s) naklederler. 1 Evet, insan uçurumun kenarında dahi olsa helak olmaktan kendisini koruyabilir. İman ve yerinde tövbe ile ilahi azabın gelmesine engel olabilir.

Dua ve ibadetlerle belaları geri çevirebilir, böylelikle mutlu ve mesrur yaşayabilir. Tüm yalanlayan geçmiş kavimlerden sadece Hz. Yunus’un (a.s) kavmi yerinde tövbesiyle ilahi azaptan kurtulmuştur.

--------------------------------------------

1 Tefsiru’l Mecmeu’l Beyan ve Tefsir-u Safi